وقتی چیزی نمی گویی و همه چیز را به خیال خام خودم می گذاری، آن وقت فکر می کنم وقتی حالم خوب است، تو انگار خوب نیستی، نه بُخل به حال من، شاید یک اختلاف فاز من در آوردی که خوب از پس اثباتش برآمده ای یا به تعبیر دنیای فراموش شده ام: قانون بقای فکروخیال، و لابد وقتی حال من خوب نیست، تو داری دنیایت را بی قیدانه می زی ای. خواستم بگویم با همین حساب های سرانگشتی٬ انگار الان بیش از هر کِی ِ دیگری فکروخیال امانت را بریده است و کمی دلم به حالت می سوزد که این موضوع اینقدر برایم بی اهمیت است، ولی باور کن وقتی جایمان عوض می شود، بی تفاوتی ات هرگز آزارم نمی دهد، سعی کن مثل خودت باشی.
جز فراق زیگزاگ یک چیز دیگر این روزها ناراحتم می کند و آن تحمل دروغ های دسته دوم است که شدید این روزها رایج شده است: "دروغ گفتن نه تنها آن است که چیزی را که راست نیست بگوییم٬ بلکه همچنین، و به ویژه، آن است که چیزی را راست تر از آنچه هست بگوییم و در مورد دل انسان، بیشتر از آنچه احساس می کنیم بگوییم" کامو
اینجا یک نفر خودکشی کرده است، خیلی خبر خاصی نیست، مثل اخبار حوادث روزنامه ها که همین جورتیتروار ردش می کنم، اما دوست داشتم قبل از رفتنش می شنیدم فلسفه هایش را، گرچه می دانم خیال باطلی ست چون آدم های اینجوری خیلی حوصله ی توضیح دادن ندارند، به هرحال خوب است نیست بشنود حرف هایی را که می گویند پشتش، اگر هم بود توفیری به حالش نمی کرد: وقتی به آنجا می رسی که زندگی به زحمت زیستنش نمی ارزد لابد حرف های دیگران برایت، حتی ارزش هم ندارد.