درست در آخرين ايستگاه جهان، كنار جاده اي از ترك و تاول و تبركه چمدانم را به قصد زيارت برداشني، ‌با دست هايي از بلور و بازواني از الماس.
آمدي آرام آرام با پاهايي كوچك و گام هايي شگرف و چشم هايي اهل فرار و من را با خود بردي مثل بادي از جنون و دره اي از روياهاي نوجواني.
راه افتاديم و زود مثل دريا و رود يكي شديم كه انگار تمام كوچه هاي شهر را با هم زيسته بوديم در هم و در حرارت پستان هات و شكاف وحشي لب هات.
ما غريبه نيستيم، نبوديم و با هم بزرگ شده ايم در هم و تو و درد و اندوه و كدورت هات كه در من ريخت و حالا، اين جا، در آخرين ايستگاه جهان، شانه به شانه هم، با چمدان خالي من و ترس چشم هاي دخترانه ي تو، با اندوه مردانه من و خرام سنگين زنانه تو، و گمشده هاي نوجواني هاي از دست رفته مان.
ما ماه شهريور را گم كرده بوديم انگار و زيارت اسفند تو را.
ما، من و تو كوچه هاي تمام شهرهاي جهان را لنگر انداختيم و حالا، اين جا در ابتداي راه ايستاده ايم، در ايستگاه آخر، با چمداني از نفرين اين و آن و دفترهايي از ما، من و تو.
ما مي توانينم برگرديم به شهر و يا سراشيب دره را پايين برويم،

با هم، شانه به شانه،
تا چشم هاي نگران و جنوب لب خند هاي تو و روياهاي تو و روياهاي خيابان هاي من، خيابان هاي تهران كدام را بخواهند.
حالا چه كنيم، برگرديم به شهر يا بدون كفش و كلاه به كوه بزنيم؟