دو رکعت به جا آورديم
سرها بي هدف سجده کردند
لبها زمزمه زنبور واري بيش نبودند
دستها بالا رفتند نه از پي پذيرشي يقيني
که از پي خواستهاي ناتماممان
خم شديم براي نان
براي دو چند بيشتر نفس کشيدن
دعاي پايانيمان نيز
طوماري بود ناتمام از
نداشتن ها ميخواهم ها دريغ نکن ها
اين بود دو رکعت خالص خودبينيمان!

گاهی احساس چنان بدبختی ای می کنم که تقريبا مثله ام می کند و در عين حال معتقد به ضرورت و وجود هدفی هستم که آدم با تحمل انواع بدبختی راه خود را به سوی آن پيدا می کند.

بر من ترحم کن٬ من در هر گوشه و کنار زندگی ام گناهکار هستم. اما استعدادهای من سرزنش انگيز نيست؛ من خرده استعدادهايی داشتم٬ از آنجا که موجودی حرف ناشنو بودم٬ آن ها را هدر دادم٬ حالا در پايان کار در موقعيتی هستم که ظاهرا همه چيز ممکن است دست آخر برايم خوب از آب درآيد. مرا در ميان گم گشتگی نينداز. می دانم که اين حرف ها از خودپرستی مضحک است٬ چه از دور به آن نگاه شود يا از نزديک؛ اما٬ مادام که زنده ام٬ زندگی ام با خودپرستی همراه است٬ و اگر من محکوم شده ام٬ پس فقط محکوم به مرگ نيستم٬ بلکه محکوم به تلاش تا هنگامه ی مرگ...

پشت ويترين٬
اتيکت می زنم به خودم
می نويسم فروشی نيست
می رقصم و می دانم
که کسی نمی فهمد
رقصنده ی پشت ويترين ها کيست.

هرگز نمی شود به همه ی شرايطی که بر ويژگی لحظه اثر می گذارد توجه کرد و آن ها را مورد ارزيابی قرار داد٬ شرايطی که حتی در داخل آن لحظه٬ موثر است و سرانجام در ارزيابی نقش دارد٬ از اين رو نادرست است که گفته شود ديروز احساس قاطعيت می کردم٬ امروز غرق در ياس هستم. اين تفاوت گذاری ها فقط نشان می دهد که آدم می خواهد بر کسی تاثير بگذارد٬ و تا آنجا که ممکن است به دور از آن کس٬ پنهان در پس تعصبات و خيالپردازی ها٬ موقتا يک زندگی مصنوعی بيافريند٬ چنان که گاهی کسی در گوشه ی ميخانه ای٬ پنهان شده در پس يک ليوان کوچک ويسکی٬ کاملا در لاک خود فرو رفته٬ خود را به چيزی مگر تصورات و روياهای دروغين و غير قابل اثبات مشغول نمی کند...