بر ناقوس سترگ کلیسا پروانه ای خوابیده بود...

زلالي لهجه ي باران
دريغا تلخ بود آن شب
ميان آن همه فرياد.

زن پچ پچي دارد
به نوميدي:
خدايا!
كاش برگردد، ببيند
آتش روشن
ــ دلم را ــ
در كنار ساحل خاموش...

«دوستت دارم» سجلِ عاشقی‌ست. همه‌ی دار و ندارِ آدم‌هایی که یک‌وقتی دلشان قرص بوده به این «دوستت دارم». یک‌جورِ پدر دربیاری‌… باید بلدش باشی، راست توی چشم‌های آدمت نگاه کرده باشی که ببینی چه گِردیِ چشمش پُرآب شده وقتی حواسش به حرفِ توست. باید شنیده باشی که بعدش چه شمرده حرف می‌زند، یواش…
سرمشق دستتان نمی‌دهم؛ بنچاقش هم به‌اسمِ ما نیست؛ ولی حرمتِ حرف‌ را باید به‌قاعده گذاشت. دوستت دارم با «خوبم، شما چه‌طوری؟» توفیر دارد. دوستت دارم را باید جایی بگذاری که اگر قسمت نشد، تتمّه‌ی زندگی به‌جایش بمانَد و بروی. جایی که کاری برای آن چند ثانیه‌ی بعدش نداشته باشی، برای آن وقتی که کج نگاهت می‌کند.
انگار خاطرمان را معطّلِ قصه‌‌ی آن یک سیب کردیم. «دوستت دارم» یعنی دو نفری وسطِ شمشادهای بهشت، گرگم به‌هوا.

باد خوابش نمیبُرد:
درها را به هم کوبید
شیشه ها را شکست
خاک را رُفت

... باد خوابش نمیبُرد:
درختها را انداخت
دیوارها را ریخت
و لباس از تن دختران باکره ربود

باد خوابش نمیبُرد:
به بستر رفت
و با انسان
هم بستر شد:
چیزی درون انسان نطفه بست
بالا آمد
تا قلبش
تا گلویش ...
درد،
زاده شد.

باد همچنان خوابش نمیبُرد ...

اين جا همه چيز رنگ مي بازد، مگر من که همان من...
همه ي زردهايي که آن همه وقت کاشتم حالا سفيد سفيد شده اند
کمتر خوابم مي برد و تمام روز را با پنجره سايه بازي مي کنم
شب ها مدام کش مي آيند...
من حاضرم قسم بخورم اين تو بودي که کفش هايت آن گوشه بود و من
عاشقشان.
و اين من بودم که اتاقم پر بود از لباس تازه شسته و بوي
سفيد پودر و بوي هلهله هاي تن تو
تو حالا هرچقدر هم پاک
و هرچقدر هم که تمام توهم هاي من باشي،
چه کار مي شود کرد اگر اسمم مدام از يادت مي رود
حالا بنشين فکرش را بکن چند قايق بسازم
با کاغذ و
صفحه ي حوادث روزنامه هاي پدر
تا آب تو را با خود نبرد؟

نه امپراتورم
و نه ستاره ای در مشت دارم
اما خودم را
با کسی که خیلی خوشبخت است اشتباه گرفته ام
و به جای او راه می روم
غذا می خورم
می خوابم و ...
چه اشتباه قشنگ و دل انگیزی!

مردی همين که مُرد وارد مکان زيبايی شد. پيرمردی با لباس سفید به او نزدیک شد و گفت: "هر چه بخواهيد در اختيارتان است. غذا، لذت، شهوت، باغ های پرمیوه و سرسبز..." مرد هر کاری را که در دوران زندگی اش دل اش می خواست انجام داد... بعد از ماه ها ـ و شاید سال ها ـ سراغ پیرمرد رفت و گفت: "هر چه را که می خواستم بدست آوردم حالا دل ام می خواهد کار کنم تا مثمرثمر باشم." پیرمرد سفيد پوش گفت: "بسيار متاسفم اما این عمل از دست من بر نمی آید. اینجا کار نیست." مرد با آزردگی گفت: " چه وحشتناک یعنی باید تمام ابدیت را به کسالت بگذرانم؟ ترجیح میدهم که به جهنم می رفتم." پیرمرد سفید پوش نزدیک شد و آرام گفت: "مگر فکر می کنید کجایید؟" سپس هم چون کسي که بخواهد در خلوت خود بخندد، با شتاب چرخي زد و از او روي گرداند.

مترسك گفت: گندم تو گواه باش،
مرا براي ترساندن آفريدند،
اما من تشنه ي پرنده اي بودم
كه سهم اش از من تنها گرسنگي بود...

فلاتی بی باران
با علفزارهای قحطی زده اش
و گله ای پراکنده
که در جستجوی خار بُنی دندانگير
بر خاک پوک سرخ سوخته اش پوزه می مالد
و چوپان بچه ای بی لبخند...

ترديد پيش از تولد. اگر تناسخ روح وجود داشته باشد پس من در مرتبه ی پايين قرار ندارم. زندگی من يک ترديدِ پيش از تولد است.
پای بندم. نمی خواهم هيچ مسير خاصی از تحول را دنبال کنم٬ می خواهم جای خودم در دنيا را به کلی تغيير دهم٬ که در واقع معنايش اين است که می خواهم به سياره ای ديگر بروم؛ کافی بود می توانستم به موازات خودم وجود داشته باشم٬ حتی کافی بود می توانستم نقطه ای را که بر آن قرار دارم چون نقطه ای ديگر تلقی کنم.

تحول من یک تحول ساده بود. در حالی که هنوز خشنود بودم می خواستم ناخشنود باشم، و با همه ی وسایلی که زمان و سنت ام به من می دهد، در ناخشنودی فرو بروم ــ و بعد می خواستم دوباره برگردم. به این ترتیب همیشه ناخشنود بوده ام، حتی از خشنودی ام. عجیب است که چگونه یک باور، اگر به صورتی نظام مند به کار گرفته شود، می تواند به واقعیت تبدیل شود. بازی های کودکانه (هر چند که به خوبی از این که چنین اند آگاه بودم) آغاز زوال عقلانی ام را مشخص کرد.

لیوان به سادگی افتاد
به سادگی شکست
موزاییک ها گفتند
ای وای، دوباره حالش غریب شد!
کاسه بلور لبه آبی
از روی میز خم شد:
نوبت من همین روز هاست دوستان!
دستش را ناخودآگاه
کشید روی خرده شیشه ها باز
ساده نبود جمع کردنشان اما
پایه میز به تمسخر گفت:
دوباره می برد دستش را
بس که خام است!
گل سرخ خشکیده داخل تنگ
شانه بالا انداخت:
جسارت آنچه بر سرش می آورد
باید داشته باشد!
دختر زیر لب آواز می خواند:
جور از حبیب خوش تر کز مدعی رعایت

دو رکعت به جا آورديم
سرها بي هدف سجده کردند
لبها زمزمه زنبور واري بيش نبودند
دستها بالا رفتند نه از پي پذيرشي يقيني
که از پي خواستهاي ناتماممان
خم شديم براي نان
براي دو چند بيشتر نفس کشيدن
دعاي پايانيمان نيز
طوماري بود ناتمام از
نداشتن ها ميخواهم ها دريغ نکن ها
اين بود دو رکعت خالص خودبينيمان!

گاهی احساس چنان بدبختی ای می کنم که تقريبا مثله ام می کند و در عين حال معتقد به ضرورت و وجود هدفی هستم که آدم با تحمل انواع بدبختی راه خود را به سوی آن پيدا می کند.

بر من ترحم کن٬ من در هر گوشه و کنار زندگی ام گناهکار هستم. اما استعدادهای من سرزنش انگيز نيست؛ من خرده استعدادهايی داشتم٬ از آنجا که موجودی حرف ناشنو بودم٬ آن ها را هدر دادم٬ حالا در پايان کار در موقعيتی هستم که ظاهرا همه چيز ممکن است دست آخر برايم خوب از آب درآيد. مرا در ميان گم گشتگی نينداز. می دانم که اين حرف ها از خودپرستی مضحک است٬ چه از دور به آن نگاه شود يا از نزديک؛ اما٬ مادام که زنده ام٬ زندگی ام با خودپرستی همراه است٬ و اگر من محکوم شده ام٬ پس فقط محکوم به مرگ نيستم٬ بلکه محکوم به تلاش تا هنگامه ی مرگ...

پشت ويترين٬
اتيکت می زنم به خودم
می نويسم فروشی نيست
می رقصم و می دانم
که کسی نمی فهمد
رقصنده ی پشت ويترين ها کيست.

هرگز نمی شود به همه ی شرايطی که بر ويژگی لحظه اثر می گذارد توجه کرد و آن ها را مورد ارزيابی قرار داد٬ شرايطی که حتی در داخل آن لحظه٬ موثر است و سرانجام در ارزيابی نقش دارد٬ از اين رو نادرست است که گفته شود ديروز احساس قاطعيت می کردم٬ امروز غرق در ياس هستم. اين تفاوت گذاری ها فقط نشان می دهد که آدم می خواهد بر کسی تاثير بگذارد٬ و تا آنجا که ممکن است به دور از آن کس٬ پنهان در پس تعصبات و خيالپردازی ها٬ موقتا يک زندگی مصنوعی بيافريند٬ چنان که گاهی کسی در گوشه ی ميخانه ای٬ پنهان شده در پس يک ليوان کوچک ويسکی٬ کاملا در لاک خود فرو رفته٬ خود را به چيزی مگر تصورات و روياهای دروغين و غير قابل اثبات مشغول نمی کند...

مجنون كه مي شوي
ليلي ات را
مي برند

نمي دانم روزي كه اسرافيل
در شيپور خود مي دمد
خدا را تا كجا
بايد تعقيب كنم!

پوچی راه نیست
پوچی زندگی نیست
... پوچی فقط یه مرحله ست بین داشتن و نداشتن
بین بودن و نبودن
بین نمردن و مردن.
تنهایی هم راه نیست
تنهایی زندگی نیست
... تنهایی هم فقط یه مرحله ست بین نداشتن و داشتن
نبودن و بودن
مردن و نمردن
به همین سادگی.

در تمام طول تاريکی
ماه در مهتابی شعله می کشيد
ماه
دل تنهای شب خود بود
داشت در بغض طلائی رنگش ميترکيد...

لج نكن!
آينه
با سنگ
كامل
نمي شود.

Don't grouch! The mirror never ripen by stone.

دست هاي فرتوت مادرم
و
عصاي
پدرم
روز را
به لب بام مي كشند.